Journal of Kermanshah University of Medical Sciences
Volume:9 Issue: 2, 2005

عفونت دستگاه ادراری یکی از بیماری های شایع کودکان است. برگشت مثانه ای – حالبی ادرار یکی از عوامل مستعدکننده ابتلا به عفونت ادراری در کودکان می باشد. روش های رایج برای شناسایی برگشت ادرار، سیستوگرافی با ماده حاجب و سیستوگرافی با استفاده از ماده رادیونوکلوئیدی می باشند. این مطالعه به منظور مقایسه دو روش سیستوگرافی غیرمستقیم رادیونوکلوئیدی (IRC) با روش چرخه تخلیه ادراری (Voiding Cycling) و سیستوگرافی با استفاده از ماده حاجب (VCUG) در تشخیص برگشت ادراری صورت گرفت.
مطالعه حاضر، تحلیلی و از نوع ارزش تشخیصی می باشد که به صورت نمونه گیری در دسترس در روی 55 کودک با تشخیص عفونت دستگاه ادراری در طی سال های 81-1380 انجام پذیرفت. نمونه ها در طول 6 ماه به درمانگاه بخش نفرولوژی بیمارستان رازی کرمانشاه مراجعه کرده بودند. به منظور شناسایی برگشت ادراری، 109 حالب نمونه ها (یک کودک دارای یک کلیه بود) با استفاده از دو روش IRC و VCUG به فاصله حداکثر یک ماه مورد بررسی قرار گرفتند. برای تعیین میزان هم خوانی نتایج از ضریب کاپا و برای مقایسه توانایی تشخیص دو روش از آزمون مک نمار استفاده شد.
کودکان مورد بررسی دارای میانگین سنی 4/5 سال با حداکثر 13 سال و حداقل 6ماه بودند. 38 کودک (1/69%) دختر و 17 کودک (9/30%) پسر بودند. 70درصد از کودکان بالای 3 سال توانایی کنترل ادرار داشتند. از 109 حالب مورد بررسی، 29 حالب (4/26%) که دارای برگشت ادراری بودند، با استفاده از روش IRC مورد شناسایی قرار گرفتند. این در حالی است که با استفاده از روش VCUG تنها در 15 حالب (6/13%) برگشت ادراری تشخیص داده شد. از نظر آماری دو روش مورد بررسی در شناسایی برگشت ادراری با یکدیگر هم خوانی نداشتند (Kappa=0.556 p<0.001,) و روش IRC قدرت بالاتری را در تشخیص برگشت ادراری نسبت به VCUG دارا بود.
بحث: اگرچه نتایج این مطالعه تفاوت اشکاری را در ارزش تشخیصی روش های مورد مطالعه نشان داده، اما از انجاکه روش گفته شده وابسته به رعایت شرایط تکنیکی خاص می باشد، توصیه می شود با رعایت شرایط ایده آل از روش IRC که دارای مطلوبیت بیشتری در تشخیص است، استفاده شود.

خود تنظیمی جریان خون مغز و سرعت متوسط جریان خون آن در افراد مذکر و مونث از موضوعاتی هستند که مورد اتفاق نظر محققان نمی باشند. مطالعه حاضر با هدف مقایسه خودتنظیمی جریان خون مغز در مردان و زنان صورت پذیرفت.
مطالعه از نوع مداخله ای بود که در روی30 داوطلب سالم (15 نفر مذکر با سن 3 ± 23.9 و دامنه سنی 30-20 سال و 15 نفر مونث با سن 24.2±2.5 و دامنه سنی 30-20) انجام گرفت. سرعت جریان خون در شریان مغزی میانی (MCA) با استفاده از دستگاه ترانس کرانیال داپلر و پروب MHz 2 مورد ارزیابی قرار گرفت. دستگاه مکش گردنی مدل اکبرگ برای ایجاد تحریک در بارورسپتورهای کاروتیدی به کارگرفته شد و یک دستگاه الکتروکاردیوگراف استاندارد که لید II نوار ECG را ثبت می کرد، پاسخ بارورفلکس کاروتیدی را نشان می داد. در این تحقیق سرعت متوسط جریان خون در MCA به عنوان نماینده مقدار جریان خون مغز در نظر گرفته شد. برای آنالیز اماری داده ها از آنالیز واریانس لانه ای و آزمون تی استفاده گردید.
با تحریک بارورسپتور کاروتیدی تعداد ضربان قلب در هر دو جنس به طور معناداری کاهش پیدا کرد (p<0.001). نوسان سرعت متوسط جریان خون در MCA در طول تحریک بارورسپتورهای کاروتیدی در هر دو جنس از لحاظ اماری معنادار نبود. با وجود این، مقدار ان در گروه مونث چه در حالت پایه و چه در طول تحریک به طور معناداری از گروه مذکر بیشتر بود(p<0.005).
بحث: نتایج حاصل از این مطالعه بیانگر کارایی بالای خودتنظیمی جریان خون مغز است و سرعت بیشتر جریان خون مغز در جنس مونث احتمالا ناشی از هورمون استروژن می باشد.

دوزهای معمولی رژیم ریشه کنی میکروب هلیکوباکتر دارای عوارض جانبی است و تعدادی از بیماران قادر به ادامه درمان نیستند. وجود این مشکل تحقیق در مورد رژیم های جدید را می طلبد؛ لذا این مطالعه با هدف پیداکردن رژیم جدید دارویی انجام گرفت و در ان دوزهای معمولی با دوز پایین دارو خصوصا از نظر عوارض جانبی مقایسه گردید.
این تحقیق به روش کارآزمایی بالینی در روی 90 بیمار مبتلا به زخم پپتیک که میکروب هلیکو باکتر ان ها مثبت بود، صورت گرفت. بیماران از نظر میانگین سنی، جنس و نوع زخم همگون بودند. 45 نفر در گروه دوز معمول، تتراسیکلین 500 میلی گرم و مترونیدازول250 میلی گرم در هر 6 ساعت و 45 نفر در گروه دوز پایین، تتراسیکلین 250میلی گرم و مترونیدازول 125 میلی گرم در هر 5/4 ساعت به مدت دو هفته دریافت نمودند. به هر دوگروه رانیتیدین به مقدار 150 میلی گرم در روز به مدت 4 هفته داده شد. ارزیابی میکروب هلیکو باکتر پیلوری با آزمایش اوره از بود. همچنین عوارض دارویی با استفاده از یک پرسشنامه مورد بررسی قرار گرفت. از آزمون آماری تی برای مقایسه نتایج استفاده گردید.
میکروب هلیکوباکتر در گروه دوز معمول در 66 و در گروه دوز پایین در 62 درصد ریشه کن شد که اختلاف اماری معناداری بین دو گروه وجود نداشت. عوارض شدید جانبی در گروه دوز معمول در 9/28 درصد و در گروه دوز پایین در 8/8 درصد دیده شد.(P<0.001)بحث: این بررسی نشان داد که روش درمانی با دوز پایین انتی بیوتیک در درمان زخم های پپتیک بدون اثرگذاشتن بر میزان ریشه کنی میکروب هلیکوباکتر، دارای عوارض کمتر و خفیف تر است؛ لذا این روش درمانی می تواند موثر، قابل تحمل و مقرون به صرفه باشد.

آماده کردن بیماران اطفال برای بیهوشی وجراحی، جداسازی انان از والدین، محیط نا آشنای اتاق های عمل و اقدامات دردناکی مانند سوزن زدن غالبا باعث تشویش کودکان وعدم همکاری ان ها می گردد. تجویز دارویی که بتواند به صورت خوراکی استفاده شود، فاقد عوارض قابل توجه باشد و نیز اثربخشی کافی درایجاد تسکین و رفع هراس داشته باشد، می تواند در برطرف کردن معضلات مذکور کمک کننده باشد.
دراین مطالعه تجربی دوسوکور 120 کودک 9 ماهه تا 7 ساله که داوطلب اعمال جراحی کوتاه مدت در بیمارستان طالقانی کرمانشاه بودند، به طورتصادفی و با نمونه گیری ساده در دو گروه 60 نفره مورد مطالعه قرار گرفتند. به گروه مورد به میزان mg/kg 6 از فرمولاسیون تزریقی کتامین به صورت خوراکی حل شده در اب انگورشفاف cc/kg 0.5 و به گروه شاهد به میزان cc/kg 0.5 اب انگور شفاف تجویزشد. بعد از گذشت 30 دقیقه پنج متغیرتسکین، هراس، نحوه جدایی از والدین، نحوه پذیرش ماسک و همکاری در تعبیه کاتتر وریدی شماره 22 با استفاده از چک لیست سنجیده شد و همچنین عوارضی چون تهوع، استفراغ، تشنج، طول مدت بهبودی و بی قراری بررسی شد و با ازمون های اماری مجذور کای و تی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
4/93درصد اطفال در گروه مورد بعد ازگذشت 30 دقیقه، تسکین با امتیاز 3 یا بالاتر داشتند. همچنین 100% اطفال گروه مورد هنگام جدایی از والدین کاملا ارام و فاقد گریه بودند و هنگام تعبیه کاتتر وریدی کاملا همکاری داشتند و گریه نمی کردند. تمامی یافته ها به طور معناداری در گروه شاهد کمتر از گروه مورد بود، ضمن اینکه میزان زمان شروع تسکین در گروه مورد 2.30± 17.16 دقیقه بوده، در حالی که در گروه شاهد به رغم دریافت اب میوه هیچ گونه تسکینی مشاهده نشد. مدت زمان بهبودی در گروه مورد 2.3±16.2 و درگروه شاهد 2.01±14.95دقیقه بود که اختلاف ان ها معنا دار نبود.
بحث: کتامین خوراکی به میزان mg/kg 6 حل شده در یک مایع شیرین وگوارا برای کودکان درمدت 30 دقیقه قبل از شروع جراحی و هنگامی که کودک در آغوش والدین است، می تواند باعث تخفیف هراس، ارام بخشی، افزایش همکاری هنگام تعبیه ماسک و کاتتر وریدی و سهولت جداسازی آنان از والدین شود، درحالی که عوارض جانبی اندک و قابل اغماض هستند.

کاهش شنوایی شایع ترین نقص حسی با فراوانی 1 نفر از هر 1000 کودک تازه متولد شده در انسان است که بیش از 50 درصد از این موارد ژنتیکی هستند. جهش های ژن کانکسین 26 یاGJB2 به تنهایی مسئول نیمی از ناشنوایی های ژنتیکی از نوع غیرسندرمی حسی- عصبی اتوزومی مغلوب می باشند. هدف این مطالعه تعیین میزان جهش های ژن GJB2 در افراد مبتلا به ناشنوایی غیرسندرمی با توراث اتوزومی مغلوب در استان کرمانشاه بود.
این مطالعه از نوع مشاهده ای و توصیفی است که در روی ناشنوایی های ژنتیکی اتوزومی مغلوب از نوع غیرسندرمی نوع حسی- عصبی صورت گرفت. برای غربال گری جهش های ژن GJB2در 77 خانواده از بین ناشنوایان مراجعه کننده به مراکز مشاوره ژنتیک سازمان بهزیستی استان که دارای افراد مبتلا به ناشنوایی حسی- عصبی بودند، ابتدا با استفاده از تکنیک Allele-Specific PCR نمونه های با جهش هموزیگوت 35delG تشخیص داده شدند. سپس نمونه هایی که در انالیز dHPLC پروفایل های ناهنجار داشتند، تعیین توالی مستیقم شدند. در نهایت فراوانی جهش ها برحسب تعداد افراد و کروموزوم ها محاسبه گردید.
در کل، 38/23 درصد افراد ناشنوا جهش در ژن GJB2 را نشان دادند. به عبارت دیگر، در این تحقیق 154 کروموزوم بررسی شد که 29 کروموزوم (83/18%) در ژن GJB2 جهش داشتند که بالاترین میزان به جهش 35delG (58.62% کل جهش ها) مربوط می شد. همچنین فراوانی این جهش از غرب به شرق استان کاهش می یافت. بعد از 35delG، سه جهش R32H، delE120 و IVS1+1G>A به میزان تقریبا یکسانی دارای بیشترین فراوانی بودند. در این جمعیت فراوانی جهش در اگزون 1 برابر با 34/10 درصد الل های جهش یافته بود.
بحث: فراوانی ناشنوایی های وابسته به ژن کانکسین 26 بر اساس این بررسی 38/23درصد به دست امد، یعنی ژن های دیگری نیز در ناشنوایان استان ممکن است نقش داشته باشند که برای شناسایی ان ها مطالعات بیشتری باید انجام داد. با توجه به نتایج این تحقیق، برای مراجعه کنندگان به مراکز مشاوره ژنتیک در قبل از ازدواج و یا قبل از بارداری، از بین تمام جهش ها، در وهله اول بررسی جهش های 35delG، R32H، delE120 و IVS1+1G>A پیشنهاد می گردد.

یکی از مشکلات شایع دوران بارداری اختلالات خواب می باشد. اختلالات خواب می تواند زمینه ساز و پیشگویی کننده افسردگی باشد. افسردگی نیز از مشکلات شایع دوران بارداری است که می تواند در جنین و مادر و حتی، در بعد از زایمان در نوزاد و مادر تاثیرات منفی بگذارد. از این رو پژوهش حاضر با هدف بررسی ارتباط الگوی خواب با افسردگی در سه ماهه سوم بارداری صورت گرفت.
این مطالعه به روش توصیفی تحلیلی از نوع مقطعی در روی 320 نفر از مادرانی که در سه ماهه سوم بارداری قرار داشتند و به مراکز بهداشتی درمانی شهر مشهد از شهریورماه تا پایان ابان ماه 1380 مراجعه کرده بودند و بر اساس ازمون شخصیت سنجی ماکل فاقد شخصیت افسرده به طور معمول بودند، انجام شد. اطلاعات با استفاده از فرم های پرسشنامه و مصاحبه جمع اوری گردید. مقیاس خواب Sleep log و ازمون افسردگی بک توسط واحد پژوهش تکمیل شد. اطلاعات مربوط به مشخصات دموگرافیک و تاریخچه بارداری فعلی به صورت مصاحبه جمع اوری گردید. برای تجزیه و تحلیل داده ها از ازمون های تی، انالیز واریانس یک طرفه و دوطرفه، همبستگی پیرسون و ازمون مدل خطی استفاده شد.
نتایج این پژوهش نشان داد نمره افسردگی واحد های پژوهش 8.56 ± 13.30 و نمره کل خواب ان ها 8.76 26.05 ± بود. همچنین نتایج حاکی از ان بود که بین نمره افسردگی با نمره کل خواب همبستگی معنا داری وجود دارد (p<0.001) و نیز بین نمره افسردگی با نمره کیفیت و طول مدت خواب (p<0.001)، نمره بی خوابی (p<0.001) و نمره هوشیاری در طول روز (p<0.001) همبستگی اماری مثبت وجود داشت.
بحث: با توجه به وجود همبستگی بین اختلال در الگوی خواب با افسردگی در زنان در دوران بارداری پیشنهاد می شود که مشکلات روانی شایع دوران بارداری با دقت ارزیابی شود و برنامه های حمایتی از مادران باردار در ابعاد روانی و جسمی مد نظر قرار گیرد.

عفونت های بیمارستانی تقریبا در10 درصد از بیماران بستری شده ایجاد می شود. عفونت های بیمارستانی عمدتا از طریق تماس و به طور اولیه توسط دست کارکنان و مراقبین بهداشتی منتقل می گردند. میکروب های ناحیه دست شامل فلور دایم، موقت وعفونی است. فلور موقت مهم ترین علت عفونت بیمارستانی بوده که به طور اولیه توسط تماس با سطوح محیطی یا بیماران کسب می شوند. بررسی حاضر با هدف تعیین میزان الودگی دست کارکنان ICU، خصوصا فلور موقت و رابطه ان با برخی ویژگی های ایشان و به عنوان اولین قدم برای کاهش وکنترل عفونت های بیمارستانی صورت پذیرفت.
دراین مطالعه که به صورت تحلیلی، مقطعی انجام شده است، نمونه برداری به روش سرشماری از دست کلیه کارکنان شاغل در ICU در ابتدا، وسط و انتهای نوبت های کاری صبح، عصر و شب به عمل امد. جمعا از 39 نفر و در 117 نوبت نمونه برداری انجام شد. بعد از اسمیر،کشت و رنگ امیزی ارگانیسم های کشت یافته، با استفاده از محیط های افتراقی نوع ارگانیسم ها شناسایی گردید. میکروب های جداشده با توجه به نوع و زیرگروه های مربوطه در سه گروه موقتی، عفونی و دایم قرار گرفتند.
03/88 درصد نمونه ها الودگی با فلور موقت را نشان دادند. در انتهای نوبت کاری میزان الودگی افراد با سابقه کاری 5-1 سال به طور معناداری بیشتر بود (p=0.001). میزان الودگی بیشتر پرستاران در ابتدای نوبت کاری در مقایسه با سایر گروه ها نیز معناداربود (p=0.036)بحث: نتایج حاصل را می توان حاکی از استفاده ناکافی از تکنیک شستشوی دست به عنوان مهم ترین، ساده ترین و ارزان ترین روش پیشگیری از انتشار عفونت، در بخشICU دانست که می تواند علل متعددی از قبیل فقدان یا مکان نامناسب دستشویی،کیفیت نامطلوب مایع دستشویی، اطلاعات ناکافی، تراکم بالای کاری، فقدان دانش علمی، کاهش انگیزه و تمایل کارکنان، خستگی و... مطرح باشند. اموزش و تاکید مداوم بعد از مهیا نمودن امکانات لازم مانند دستشویی و مایع دستشویی مناسب، حوله های کاغذی با کیفیت مطلوب و توجه به میل وخواست کارکنان که در مطالعات متعدد نقش ثابت شده ای داشته اند، توصیه می گردد.

سوختگی یکی از اتفاقات مهم در طب فوریت های پزشکی کودکان می باشد که به طور شایعی با عوارض عمده متابولیک، عفونی و نرولوژیک همراه بوده است. یکی از مهم ترین این عوارض تشنج است که برای پیشگیری از ان می بایست ابتدا به بررسی عوامل ایجادکننده ان پرداخت. این مطالعه با هدف تعیین علل ایجاد تشنج در کودکان بستری در بخش سوختگی در بیمارستان امام رضا (ع) در مشهد صورت پذیرفت.
این تحقیق یک مطالعه توصیفی است که با استفاده از پرونده های موجود در روی 2212 بیمار بستری شده (کودکان زیر 15 سال) از تاریخ 1/1/75 لغایت 29/12/81 در بخش سوختگی بیمارستان امام رضا (ع) با استناد به مدارک موجود در پرونده و تشخیص پزشک معالج انجام شد.
از بین 2212 بیمار، 365 بیمار دچار تشنج شده بودند که 86 درصد موارد در 48 ساعت اول بستری رخ داده بود و بیشترین فراوانی نسبی در کودکان زیر 3 سال دیده شد. هیپوناترمی شایع ترین علت تشنج در بین این کودکان بود (50% موارد) و به دنبال ان سابقه قبلی تشنج، تب و تشنج، مننژیت، ضربه به سر، علل ناشناخته، هیپوگلیسمی و هیپوکلسمی به ترتیب علل دیگر را به خود اختصاص می دادند.
بحث: به نظر می رسد تشنج از جمله عوارضی است که از فراوانی قابل ملاحظه ای در کودکان دچار سوختگی برخوردار است که با توجه به عوامل مستعدکننده ان یک عارضه قابل پیشگیری است. توصیه می شود که هیپوناترمی به عنوان یک عامل مهم ایجاد تشنج همواره مورد نظر قرار گیرد و با جلوگیری از ایجاد ان و همچنین درمان صحیح و به موقع از عوارض نرولوژیک ناشی از ان ممانعت نمود.